Życie ludzkie posiada wyjątkową i niezbywalną wartość nie przez wzgląd na jakiekolwiek nasze decyzje, lecz ze względu na samą jego istotę, która przekracza granice subiektywnych ocen czy pragmatycznych kalkulacji. Wartość ta jest głęboko zakorzeniona w biologicznej i egzystencjalnej rzeczywistości człowieka, którego unikalność genetyczna stanowi fundament jego niepowtarzalnej tożsamości. Od chwili poczęcia każdy człowiek nosi w sobie całkowicie wyjątkowy zestaw genów, kombinację informacji genetycznej, która jest absolutnie oryginalna i niepowtarzalna w całej historii ludzkości, co potwierdzają współczesne badania genetyczne oraz osiągnięcia biologii molekularnej.
Biologiczna niepowtarzalność, jaka charakteryzuje każde ludzkie istnienie, sprawia, że wartość życia nie może być sprowadzona do poziomu zmiennych cech, takich jak zdrowie, siła fizyczna czy status społeczny. Medycyna jasno wskazuje na ciągłość życia od momentu połączenia komórek rodzicielskich, przez wszystkie etapy rozwoju prenatalnego aż po narodziny i dalej – aż do naturalnego kresu egzystencji. Embriologia dostarcza dowodów, że już w pierwszych chwilach po zapłodnieniu mamy do czynienia z nowym organizmem, którego struktura biologiczna jest autonomiczna i który dynamicznie rozwija się według własnego, unikalnego wzorca genetycznego.
Również perspektywa psychologiczna umacnia przekonanie o świętości życia. Psychologia wyraźnie wskazuje, że uznanie niezbywalnej wartości każdego człowieka wpływa pozytywnie na kształtowanie zdrowych relacji społecznych, emocjonalnych i interpersonalnych. Empatia, troska i współczucie dla najsłabszych oraz najbardziej bezbronnych członków społeczności stanowią kluczowe wyznaczniki zdrowego społeczeństwa. W przeciwnym razie, gdy życie ludzkie podlega instrumentalizacji, społeczeństwo nieuchronnie popada w moralny relatywizm i społeczną izolację, a jednostki tracą poczucie własnej godności i bezpieczeństwa.
Historia społeczeństw wyraźnie pokazuje, jak katastrofalne skutki niesie ze sobą zanegowanie wartości życia. Próby instrumentalnego traktowania człowieka, od eugenicznych eksperymentów po współczesne argumenty utylitarystyczne, zawsze kończyły się społecznym chaosem, cierpieniem i moralną degeneracją. Świadomość społeczna oraz doświadczenie historyczne jasno wskazują, że bezwarunkowe uznanie prawa do życia jest kluczowe dla utrzymania ładu moralnego, prawnego i społecznego oraz stanowi podstawę sprawiedliwości i pokoju społecznego.
Ponadto nauki przyrodnicze i społeczne zgodnie podkreślają znaczenie poszanowania ludzkiego życia jako fundamentu cywilizacji. Kiedy zanegujemy tę fundamentalną zasadę, nauka ostrzega, że otwieramy drzwi do arbitralnych ocen wartości życia, opartych na subiektywnych i zmiennych kryteriach. Z tego względu świętość życia nie jest wyłącznie kwestią przekonań religijnych czy filozoficznych – choć te tradycje od wieków umacniają tę wartość – ale przede wszystkim kwestią racjonalną, naukową i uniwersalną, potwierdzoną przez współczesną biologię, genetykę, psychologię oraz socjologię.
W obliczu tych faktów obrona życia staje się więc koniecznością i moralnym imperatywem, który wynika z samej istoty naszego człowieczeństwa. Chroniąc życie, nie tylko chronimy innych, lecz również zabezpieczamy naszą własną moralną integralność, ludzką godność oraz przyszłość cywilizacji opartej na szacunku i solidarności.
Tym samym obrona życia jest wyrazem najgłębszego humanizmu – odpowiedzialnością, którą ponosimy wobec siebie samych, wobec przyszłych pokoleń oraz wobec prawdy o tym, czym naprawdę jest człowiek.
