Dzień Matki nie jest jedynie okazją do złożenia życzeń, ale momentem, który domaga się zatrzymania – by dostrzec w macierzyństwie jeden z najczystszych odblasków Bożej miłości. Matka jest pierwszą przestrzenią, w której człowiek doświadcza bezwarunkowej obecności drugiego. W jej łonie rozwija się życie, które nie należy do niej, a jednak z niej wyrasta. To tajemnica – i dlatego Kościół od zawsze widzi w macierzyństwie znak.
Macierzyństwo uczy nas, że miłość nie jest uczuciem, ale darem z siebie. Że troska, cierpliwość, czułość i gotowość do poświęcenia są drogą, która prowadzi do najgłębszej prawdy o człowieku. Każda matka, w ukryciu codziennych gestów, uczestniczy w tajemnicy Krzyża i Zmartwychwstania – daje życie, tracąc coś z siebie, ale właśnie w tym znajduje radość, która nie przemija.
W obliczu kultury, która często oddziela wolność od odpowiedzialności, a sukces od ofiary, postać matki przypomina o tym, że prawdziwa wielkość rodzi się w służbie i w cichości. To, co wielkie w oczach Boga, często ukryte jest przed światem – jak uśmiech do dziecka po nieprzespanej nocy, jak modlitwa szeptana nad kołyską, jak łzy zaniesione w ciszy przed tabernakulum.
Nie możemy dziś nie wspomnieć Tej, która jest Matką wszystkich matek – Maryi. W Jej „Fiat” rozbrzmiewa echo wszystkich matek, które dzień po dniu wypowiadają swoją zgodę na dar z siebie. Maryja nie zatrzymała dla siebie Syna – pozwoliła, by stał się darem dla świata. Taka jest miłość matki: nie zawłaszcza, lecz pozwala wzrastać i iść dalej.
W tym szczególnym dniu otoczmy modlitwą wszystkie matki – te, które są z nami, i te, które odeszły do wieczności. Niech Pan umacnia je swoją łaską, niech Maryja otacza je płaszczem opieki, a Kościół – wspólnota dzieci Bożych – nigdy nie przestaje dziękować za ich obecność.
Drogie Mamy – dziękujemy Wam. Jesteście znakiem Boga, który nie przestaje rodzić życia w świecie.
